John Rambo reż. Sylvester Stallone
U schyłku swojej kariery Sylvester Stallone postanowił po raz czwarty zmierzyć się z postacią, z którą obok boksera Rocky’ego jest najbardziej kojarzony – Johnem Rambo. Od poprzedniej odsłony przygód dzielnego komandosa minęło 20 lat i obecnie Rambo prowadzi spokojny żywot w okolicach Bangkoku.
Mój Nikifor reż. Krzysztof Krauze
W latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku Nikifor Krynicki był już po sześćdziesiątce. Przygłuchy, z wadą wymowy, bez stałego miejsca zamieszkania, błąkający się po całej Krynicy, sprzedającego swoje obrazki. Takiego na początku filmu zastajemy Nikifora (Krystyna Feldman). Zimą 1960 roku wszedł do pracowni malarza Mariana Włosińskiego (Roman Gancarczyk), gdzie zaczął malować i traktował jak własną. „Chwila” owa jednak przedłuża się a Włosiński jest poproszony o stworzenia Nikiforowi warunków do pracy – sztuka ludowa ma duże znaczenie w PRL.
Sam (I am Sam) reż. Jessie Nelson
Opóźniony w rozwoju Sam Dawson (Sean Penn) niespodziewanie staje się ojcem, jednocześnie kobieta będąca biologiczną matką ulatnia się i Sam zostaje razem z niemowlęciem. Mimo opóźnienia w rozwoju Sam doskonale radzi sobie jako ojciec a on i jego córka Lucy (Dakota Fanning) są sobie bardzo bliscy. Gdy dziewczynka zaczyna chodzić do szkoły Samem zaczyna się interesować opieka społeczna, która ma wątpliwości czy dorosły człowiek o umyśle siedmiolatka potrafi wychować dziecko. Lucy zostaje umieszczona w domu zastępczym a Sam ze wszystkich sił stara się odzyskać córkę.
Raport mniejszości (Minority Report) reż. Steven Spielberg
Waszyngton rok 2054. Świat przyszłości jest wolny od zbrodni. Wszystko dzięki trzem niezwykłym ludziom – jasnowidzom, którzy potrafią przewidzieć morderstwa. Nad sprawnym działaniem wydziału Prewencji czuwa John Anderton (Tom Cruise), który w przeszłości stracił synka i teraz nie chce aby jakikolwiek rodzic powtórzył jego tragedię. System wydaje się działać bez problemu. Mordercy są aresztowani zanim dokonają zbrodni, jednak gdy przepowiednia mówi, że Anderton ma popełnić następne morderstwo, zabijając człowieka, którego nawet nie zna, zaczyna się zastanawiać czy jasnowidze rzeczywiście są nieomylni.
Once reż. John Carney
Ten skromny film narobił swego czasu wiele zamieszania. Nieznany reżyser (John Carney), amatorzy w głównych rolach nie są zapowiedzią sukcesu, a jednak. Film okazał się wydarzeniem na festiwalu filmowym Sundance. Podbił serca zarówno krytyki jak i widzów.
Ed Wood reż. Tim Burton
Edward Davis Wood Jr. już w dwa lata po śmierci został okrzyknięty najgorszym reżyserem wszechczasów. Tim Burton w swoim filmie „Ed Wood” przedstawił postać tego specyficznego reżysera. Podobnie jak Burton, Wooda fascynował kicz i groteska, jednak kompletny brak umiejętności uniemożliwił mu stworzenie choć jednego dobrego filmu.
Trzy pogrzeby Melquiadesa Estrady (Three Burials of Melquiades Estrada) reż. Tommy Lee Jones
Meksykańsko-amerykańskie pogranicze. Miejsce pozbawione moralności, gdzie czas mieszkańców wypełniony jest oglądaniem telewizji, seksem, pustką. W tym świecie mieszka Pete Perkins (Tommy Lee Jones) podstarzały cowboy kierujący się własnym kodeksem molarnym.
Wizje (Yogen 予言) reż. Norio Tsuruta
Ten horror produkcji japońskiej pokazuje, że w kraju kwitnącej wiśni straszą nie tylko dziewczynki z włosami na twarzy („Krąg”, „Dark Water”, „Klątwa”). Tym razem nie ma żadnego złego ducha. Jest pojawiająca się w tajemniczych okolicznościach gazeta informująca o nadciągających zdarzeniach.
Wściekłe psy (Reservoir Dogs) reż. Quentin Tarantino
Od tego filmu wszystko się zaczęło. Nieznany dotąd Quentin Tarantino wypłynął na szerokie wody i pokazał światu swój styl, przez wielu uważany za kultowy.
Uprowadzona (Taken) reż. Pierre Morel
Emerytowany szpieg Bryan (Liam Neeson) najbardziej na świecie kocha swoją 17-letnią córkę Kim (Maggie Grace). Po rozwodzie z Lenore (Famke Janssen) nie może spotykać się z córką tak często jakby chciał.
Wielki Mike. The Blind Side (The Blind Side) reż. John Lee Hancock
25-letni dziś gwiazdor futbolu amerykańskiego Michael Oher nie miał łatwego dzieciństwa. Matka alkoholiczka i narkomanka, ojciec częsty gość więzień. Mimo tak trudnego startu dzięki ludziom o złotym sercu, którzy poznali się na jego talencie jest zawodowym sportowcem. Hollywood uwielbia takie historie.
Terminator reż. James Cameron
W 2029 roku światem rządzą maszyny a ludzkość jest eksterminowana. Jedynym, który potrafi z powodzeniem zarządzać ruchem oporu ludzi jest John Connor. Maszyny postanawiają wysłać w przeszłość swego reprezentanta (Arnold Schwarzenegger) aby zabił Sarę Connor (Linda Hamilton), matkę lidera ludzkiej rewolucji, uniemożliwiając tym samym pojawienie się największego wroga maszyn.
Dzikość serca (Wild at Heart) reż. David Lynch
Tytułową dzikość serca posiada Sailor (Nicolas Cage). Kocha się ze wzajemnością w Lulu (Laura Dern), jednak ich miłość jest zakazana. Przeciwna uczuciu jest matka Lulu – Marietta (Diane Ladd), która po upokorzeniu doznanym ze strony Sailora, pała do niego nienawiścią.
Drobne cwaniaczki (Small Time Crooks) reż. Woody Allen
Ray Winkler (Woody Allen) to drobny przestępca o przezwisku „Mózg”. Jak sam twierdzi to określenie ma być określeniem jego intelektu , prawda jest taka, że pomysły Raya nie są zbyt dobre. Kolejnym jego sposobem na szybkie wzbogacenie jest wykopanie tunelu i obrobienie banku.
Rzeka tajemnic (Mystic River) reż. Clint Eastwood
Clint Eastwood po raz kolejny pokazał się światu jako reżyser, jako dobry reżyser. Na warsztat wziął książkę Dennisa Lehane „Rzeka tajemnic”.
Film rozpoczyna się zabawą trójki chłopców. Jeden z nich Dave zostaje podstępem zwabiony do samochodu a następnie przetrzymywany w zamknięciu i wykorzystywany seksualnie.
Taksówkarz (Taxi Driver) reż. Martin Scorsese
Nowy Jork był miejscem akcji niejednego filmu. Najczęściej miejsce to jawi się jako przyjemne miasto z pięknymi budynkami, mostem Brooklińskim i Central Park na czele. W „Taksówkarzu” jest zupełnie inaczej. To miejsce pełne zepsucia, zgnilizny moralnej, narkomanów i dziwek.
Matnia (Cul-de-Sac) reż. Roman Polański
Oryginalny tytuł filmu „Cul-de-Sac” to francuski idiom, który dosłownie tłumaczy się jako dno worka a oznacza sytuację bez wyjścia. George (Donald Pleasence) sprzedał fabrykę by osiąść w wymarzonym zamku, oddaje się malarstwu. Jego żona Teresa (Françoise Dorléac) z nudów hoduje kury i zdradza męża z synem sąsiadów. Tą spokojną egzystencję zaburza pojawienie się pary rannych przestępców, którzy po nieudanym skoku szukają schronienia w zamku.
Sok z żuka (Beetlejuice) reż. Tim Burton
Barbara (Geena Davis) i Adam (Alec Baldwin) Maitlandowie prowadzą spokojne życie. Kochają siebie i swój dom położony malowniczo na wzgórzu niewielkiego miasteczka w Nowej Anglii. Urlop więc zapowiada się bardzo udanie – przebywając tylko we własnym towarzystwie mają zamiar upiększać i remontować swoje gniazdko. W czasie wyprawy do miasta dochodzi do wypadku – samochód, w którym byli wpada do rzeki gdy oszołomiona para dociera do domu z przerażeniem stwierdza, że nie żyje…
Slumdog. Milioner z ulicy (Slumdog Millionaire) reż. Danny Boyle
Gdyby nasze spostrzeżenia o Indiach snuć na podstawie filmów bollywoodzkich można by przypuszczać, że to kolorowy pełen uroku świat, gdzie przy lada okazji śpiewają, tańczą. Ludzie żyją w pięknych domach bez większych zmartwień. Kłam temu stwierdzeniu zadaje Danny Boyle – reżyser „Slumdoga”.
Sweeney Todd: Demoniczny golibroda z Fleet Street (Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street) reż. Tim Burton
Postać Sweeneya Todda po raz pierwszy pojawiła się w XIX wiecznej opowiastce – wydawnictwie mającego za zadanie straszyć wiktoriańskie społeczeństwo Wielkiej Brytanii. Smaczku dodawała plotka, że pan Todd istniał naprawdę, jednak to stwierdzenie można nazwać jedną z pierwszych legend miejskich.
Trzy kolory: Niebieski (Trois couleurs: Bleu) reż. Krzysztof Kieślowski
Krzysztof Kieślowski tworząc cykl „Dekalog” w każdej odsłonie skupił się na jednym z przykazań. Robił to w sposób nietuzinkowy. Podobnie jest w przypadku tryptyku „Trzy kolory”. Nazwa ta nawiązuje do flagi francuskiej, gdzie każdy kolor symbolizuje do haseł z rewolucji francuskiej: wolność (niebieski), równość (biały), braterstwo (czerwony).
Za wszelką cenę (Million Dollar Baby) reż. Clint Eastwood
Clintowi Eastwoodowi tym filmem udało się pokazać jak wszechstronnym jest człowiekiem. Nie dość, że zajął się reżyserią, zagrał jedną z głównych postaci, to jeszcze skomponował muzykę.
Zagubiona autostrada (Lost Highway) reż. David Lynch
Gdyby istniał gatunek „totalnie zakręcony” „Zagubiona autostrada” byłby wzorcowym reprezentantem. Ciągłość czasu i kolejność wydarzeń tu nic nie znaczy. Nie mamy tu do czynienia ze zwykłą achronologią jak np. w „Pulp Fiction”, gdzie można poprzestawiać poszczególne sceny by zobaczyć ciąg przyczynowo-skutkowy. David Lynch zafundował nam bardziej wymagającą rozrywkę.
Życie Carlita (Carlito's Way) reż. Brian de Palma
Równo 10 lat po nakręceniu „Człowieka z blizną” Brian de Palma nakręcił kolejny film gangsterski z tym samym aktorem w roli głównej – Alem Pacino. Mimo tych rzucających się podobieństw w oczy rzuca się znacząca różnica – główny bohater. W „Człowieku z blizną” Tony Montana chce się wznieść na szczyty gangsterskiego świata, w „Życiu Carlita” Carlito Brigante chce się z niego wydostać.
Bracia Karamazow (Karamazovi) reż. Petr Zelenka
W ramach europejskiego projektu do Nowej Huty przyjeżdżają aktorzy z czeskiego teatru Dejvickie Divadlo. Mają wystawić sztukę na podstawie powieści Fiodora Dostojewskiego „Bracia Karamazow”.
Dziewiąte wrota (The Ninth Gate) reż. Roman Polański
Roman Polański po raz drugi w swojej karierze sięgnął w swoim filmie po tematykę satanistyczną. Po adaptacji prozy Iry Levina „Dziecko Rosemary” sięgnął po powieść Arturo Pérez-Reverte „Klub Dumas”.
Tam, gdzie rosną poziomki (Smultronstället) reż. Ingmar Bergman
Ulepiłem postać, która z wyglądu przypominała mojego ojca, ale którą na wskroś byłem ja. Ja sam (...), wyobcowany, zamknięty w sobie, odgradzający się od innych, zadufany, nie tylko dość nieszczęśliwy, ale naprawdę nieszczęśliwy. Pełen sukcesów. I uzdolniony. I solidny. I zdyscyplinowany. Tak o filmie mówił 37-letni wówczas reżyser Ingmar Bergman. Swoim alter ego uczynił dobiegającego życia Isaka Borga.
Romeo i Julia (Romeo + Juliet) reż. Baz Luhrmann
Baz Luhrmann podjął się nie lada zadania – uwspółcześnić XVI-wieczny dramat Williama Szekspira aby stał się bardziej przystępny współczesnym widzom. Pozostawił kluczowy dla dramatu motyw miłości głównych bohaterów i oryginalny tekst Szekspira, lekko go jedynie modyfikując.
Melancholia reż. Lars von Trier
Na każdy kolejny film Larsa von Triera czekam z ciekawością graniczącą z pewnym niepokojem. Tym razem słynny Duńczyk uraczył nas opowieścią o dwóch siostrach – racjonalnej Claire (Charlotte Gainsbourg) i obdarzonej pewnym bagażem kłopotów psychicznych Justine (Kirsten Dunst). Jak sam reżyser podawał w wywiadach film jest wynikiem jego walki z depresją.
Niezwykły dzień panny Pettigrew (Miss Pettigrew Lives for a Day) reż. Bharat Nalluri
Tytułowy dzień panny Guinevere Pettigrew (Frances McDormand) zaczyna się pechowo, wyrzucona z kolejnej pracy, traci niewielką walizkę ze wszystkimi rzeczami. Co gorsza nie ma szansy na kolejną pracę, jej usposobienie córki wikarego powodują spięcia z kolejnymi pracodawcami. Nadciągająca wojna rozpościera wizję głodu i nieszczęścia.
Wstręt (Repulsion) reż. Roman Polański
Młoda belgijka Carol Ledoux (Catherine Deneuve) mieszka wraz z siostrą w Londynie. Pracuje jako manikiurzystka w salonie piękności. Wiecznie nieobecna mimo obecności, zwraca uwagę otoczenia, jednak nikt nie jest świadom jak bardzo Carol jest inna.
W pogoni (추격자, Chugyeogja) reż. Hong-jin Na
„W pogoni” to debiut południowokoreańskiego reżysera Hong-jin Na. Opowiada historię byłego policjanta, obecnie alfonsa Joong-ho (Yoon-seok Kim). Wysyła on jedną z podopiecznych Mi-jin Kim (Yeong-hie Seo) do klienta Young-min Jee (grany przez Jung-woo Ha).
Mgła (The Mist) reż. Frank Darabont
„Mgła” to kolejna ekranizacja prozy Stephena Kinga. Spośród ogromnej ilości prac wydanych przez pisarza Frank Darabont wybrał niebanalną historię miasteczka opanowanego przez mgłę z innego wymiaru.
Mroczny rycerz (The Dark Knight) reż. Christopher Nolan
Tym razem Batman (Christian Bale) ma za zadanie zmierzyć się z nieobliczalnym geniuszem zbrodni Jokerem (Heath Ledger). W walce ze złem wspierają go wierny sługa Alfred (Michael Caine), komisarz policji Gordon (Gary Oldman), manager pracujący w firmie Bruce'a Wayne'a Lucius Fox (Morgan Freeman), przyjaciółka Bruce'a Rachel Dawes (Maggie Gyllenhaal) oraz prokurator Harvey Dent (Aaron Eckhart).
Idioci (Idioterne) reż. Lars von Trier
Film opowiada o grupie młodych, wykształconych, inteligentnych ludzi żyjących w specyficznej komunie. Odcięci od najbliższych mieszkają w domu należącym do wuja jednego z nich a ich głównym zajęciem jest udawanie osób niepełnosprawnych umysłowo. Do tej „zabawy” wciągają nieśmiałą Karen (Bodil Jørgensen), która staje się świadkiem ich praktyk i upadku grupy. Swych sił próbują w różnych miejscach: w restauracji, na basenie, w fabryce, w sąsiedztwie, badając reakcję ludzi oraz czerpiąc korzyści np. finansowe.
Przerwane objęcia (Los Abrazos rotos) reż. Pedro Almodóvar
Mateo Blanco (Lluis Homar) jest reżyserem, który postanawia zrealizować film, do którego sam napisał scenariusz – „Dziewczyny i walizki”. Lena (Penelope Cruz) zmuszona przez okoliczności losu jest prostytutką, kochanką milionera Ernesta Martel, marzy o aktorstwie. Mateo i Lena spotykają się na planie, między dwojgiem zaczyna budzić się uczucie.
Sekretne okno (Secret Window) reż. David Koepp
David Koepp to znany scenarzysta hollywoodzkich hitów jak „Park Jurajski”, „Spider-man”, „Azyl”. Jako reżyser dał się poznać między innymi przy kręceniu horroru „Opętanie”. „Sekretne okno” to jego kolejny film grozy. Za kanwę scenariusza wybrał on opowiadanie Stephena Kinga „Tajemnicze okno, tajemniczy ogród” z książki „Czwarta po północy”.
Skowyt (The Howling) reż. Joe Dante
Zostawmy na chwilę dramaty i filmy psychologiczne i skupy się na czymś nieco lżejszym gatunkowo. Dzisiaj o nieco tracącym myszką, niegdyś klasycznym horrorze – „Skowycie”.
Dziennikarka Karen White (znana z filmu „Critters” - Dee Wallace) bada sprawę groźnego mordercy Eddiego Quista.
Antychryst (Antichrist) reż. Lars von Trier
Ten film wzbudza mieszane uczucia, ale o to chyba Larsowi von Trierowi chodziło. Jak sam się przyznał scenariusz napisał będąc w depresji a samo pisanie miało być źródłem jego rekonwalescencji.
Film rozpoczyna się aktem seksualnego uniesienia małżeństwa (Willem Dafoe i Charlotte Gainsbourg), podczas którego ich nieupilnowany kilkuletni synek ginie wypadając przez okno.
Źródło (The Fountain) reż. Darren Aronofsky
„Źródło” Darrena Aronofsky’ego to obraz o poszukiwaniu kamienia filozoficznego, tytułowego źródła wiecznego życia. Film składa się z trzech przeplatujących się historii. XVI wiek, hiszpański konkwistador na polecenie królowej rusza do Nowego Świata by odnaleźć biblijne Drzewo Życia. Czasy współczesne – naukowiec Tom Creo rozpaczliwie szuka dla chorej na raka żony.
Ściana (The Wall) reż. Alan Parker
Od razu zaznaczam. Fanem Pink Floydów nie jestem. Szanuję ich jednak za niepowtarzalny styl muzyczny wypracowany przez lata a teledysk „High Hopes” uważam za jeden z najlepszy w historii muzyki.
Film „Ściana” jest filmową ilustracją wydanego w 1979 roku dwupłytowego albumu „The Wall”, reżyserii którego podjął się Alan Parker. Polskie tłumaczenie tytułu filmu jest mylące.
Powrót (Возвращение) reż. Andriej Zwiagincew
„Powrót” to film niezwykły. Ten debiut 39-letniego wówczas reżysera Andreja Zvyagintseva urzeka klimatem, aurą tajemniczości i suspensem.
Północ Rosji, okolice jeziora Ładoga. Do kobiety mieszkającej z dwoma synami po 12 latach wraca mąż (Konstantin Ławronienko). Wyprawa ojca z chłopcami na ryby ma odnowić więzi rodzinne staje się jednak przyczyną dramatu. Film jest pełen niedopowiedzeń.
Wszystko jest iluminacją (Everything Is Illuminated) reż. Liev Schreiber
Liev Schreiber to aktor znany między innymi z serii „Krzyk” i z filmu „Hitler: Narodziny zła”. Filmem „Wszystko jest iluminacją” dał się poznać jako reżyser i scenarzysta, dobry reżyser i scenarzysta. Na swój debiut w „staniu po drugiej stronie kamery” wybrał powieść Jonathana Safrana Foera.
Młody amerykański Żyd Jonathan (Elijah Wood) postanawia odwiedzić ojczyznę swoich przodków – Ukrainę i odnaleźć niejaką Augystynę, która uratowała w czasie wojny jego dziadka.
W imię ojca (In the Name of the Father) reż. Jim Sheridan
Oglądając ten film aż trudno uwierzyć, że historia ta zdarzyła się naprawdę. Gerry Conlon (Daniel Day-Lewis) drobny złodziejaszek z Blefastu postanawia wyjechać z rodzinnego miasta do Londynu by znaleźć pracę a tym samym zapewnić sobie lepszy byt. Przez splot okoliczności zostaje oskarżony o zamach bombowy dokonany przez IRA, w którym zginęło pięć osób a 75 zostało poważnie rannych. Na nic nie zdają się tłumaczenia, że w czasie zamachu był gdzie indziej. Jego alibi, w którym wraz z przyjacielem spotkał się z włóczęgą zostaje zbagatelizowane. W sądzie na nic to się nie zdaje. Młodzi mężczyźni zostają skazani na dożywotni pobyt w więzieniu. Wraz z nimi aresztowani zostają ich znajomi i członkowie rodziny w tym ojciec Gerry’ego.
Edward Nożycoręki (Edward Scissorhands) reż. Tim Burton
Filmy Burtona są specyficzne. W każdym z nich zostaje przedstawiony świat balansujący na granicy rzeczywistości, baśni i groteski. Nie inaczej jest z „Edwardem Nożycorękim”.
W ponurym zamczysku położonym na szczycie ogromnej góry mieszkał Edward. Był dziełem wielkiego wynalazcy, który dał mu wnętrzności, serce, mózg, wszystko, no prawie wszystko... To słowa z pierwszej sceny filmu, które babcia kieruje wnuczce pragnąc opowiedzieć jej skąd się bierze śnieg.
Psychoza (Psycho) reż. Alfred Hitchcock
Psychoza to chyba najpopularniejszy film Hitchcocka. Powstały pół wieku temu cieszy się nadal wielką popularnością. Słynna scena pod prysznicem i towarzysząca jej ścieżka dźwiękowa weszła na stałe do kanonu kina i jest rozpoznawalna nawet przez osoby, które filmu nie miały okazji obejrzeć.
Święty dym (Holy Smoke) reż. Jane Campion
Młoda Australijka Ruth Barron (Kate Winslet) wybiera się w podróż do Indii. Podczas spotkania z tamtejszym guru, niejakim Babą przeżywa religijne uniesienie, pali powrotny bilet i pragnie pójść drogą swego wyznawcy. Przerażeni rodzice nie chcą godzić się z tym faktem. Matka postanawia pojechać do Indii i podstępem zwabić latorośl do domu. Przekazuje córce nieprawdziwą informację o śmiertelnej chorobie ojca.
Przełamując fale (Breaking the Waves) reżyseria Lars von Trier
Ten film przez długi czas po obejrzeniu nie dawał mi spokoju. Opowiada historię Bess (Emily Watson), dziewczyny wychowanej w konserwatywnej społeczności szkockich kalwinistów. Jest to głównie opowieść o wielkim, wręcz obsesyjnym uczuciu jakim główna bohaterka darzy poślubionego w pierwszej scenie filmu Jana (Stellan Skarsgård). Małżonek odkrywa kobiecość Bess, staje się dla niej wszystkim.
